Mistrzostwa Polski w duathlonie na dyst. średnim

Przewaga nad Łukaszem po biegu była niewielka, więc szybko znalazł się za mną na trasie kolarskiej. Nie oglądając się za siebie uzyskiwałem wypracowany rytm. Na pierwszej nawrotce po piętnastu kilometrach miał nastąpić przegląd sytuacji. Łukasz cały czas za mną, w bliskim kontakcie, przewaga nad Pawłem jeszcze bardziej wzrosła. To oznaczało, że walka o mistrzostwo rozegra się między naszą dwójką. Warunki do jazdy były bardzo dobre. Słaby wiatr o sile 3m/s, zachmurzone niebo, płaska trasa o dobrej nawierzchni. Jechało mi się bardzo dobrze, o 10W średniej mocy więcej w porównaniu z zeszłym rokiem. Jednak to ja cały czas prowadziłem, a Łukasz ani na chwile nie tracił ze mną kontaktu. Ostatnie 10km było już dla mnie trudne. Starając się przyspieszyć, w rzeczywistości walczyłem, aby utrzymać dotychczasowy poziom mocy. Kiedy przed samym zejściem z roweru zacząłem zdejmować buty w trakcie jazdy, wtedy nieoczekiwanie zaatakował Łukasz. Na ostatnich 100m wyprzedził mnie i wbiegł do strefy zmian jako pierwszy. Zmiana zajęła nam tyle samo czasu. Po 60km na rowerze ze średnią prędkości 41.5km/h zaczął się drugi bieg. Już pierwsze 400m rozstrzygnęło rywalizacje. Łukasz narzucił bardzo wysokie tempo, którego nie byłem w stanie nawet osiągnąć. Bardzo odczuwałem w nogach pokonany dystans. Przewaga rosła i utrzymywała się na poziomie około minuty różnicy między nami. Nie zwracając na to zbytniej uwagi biegłem na maksimum swoich sił. A było ciężko. Miałem wrażenie, że walczę o każdy krok, by biec przed siebie, nie zatrzymywać się. Robiłem co mogłem, dało to bieg regresywny o średnim tempie 3’37”/km. Przewaga nad kolejnymi zawodnikami była duża, więc wbiegłem na metę jako drugi zdobywając wicemistrzostwo.

Drugi bieg (10km) był bardzo trudny. Samo pokonanie dystansu było wyzwaniem

Jestem bardzo zadowolony ze srebrnego medalu. Dotychczas parę razy byłem bardzo blisko podium Mistrzostw Polski. Z roku na rok co raz bliżej. Tym razem wszystko przebiegło bardzo pomyślnie. Byłem dobrze przygotowany i dysponowany. Wykorzystałem to chyba maksymalnie poprawiając swój najlepszy wynik na trasie w Czempiniu. A rywalizacja z Łukaszem, byłym mistrzem Polski, zawodnikiem ze ścisłej polskiej czołówki, była dla mnie wyróżnieniem.

Medal za walkę z przeciwnościami
Dla Ani był to również start o wysokim priorytecie i z celem walki o medal. Jednak praktycznie do ostatnich dni przed zawodami, nie wiedziała czy wystartuje oraz czy zdoła ukończyć dystans. Od zeszłego roku zmaga się z kontuzją nogi, powikłaniami po wypadku na rowerze. Z tego powodu przez prawie trzy miesiące nie mogła całkowicie biegać. A w ostatnich tygodniach trening nadal był mocno ograniczony i okupiony dużym bólem kontuzjowanej nogi. Ani bardzo zależało na starcie w Czempiniu. Z pokorą, uwzględniając możliwość rezygnacji czy nie ukończenia zawodów, przygotowywała się na tyle na ile pozwalała noga. Ułożyło się wszystko szczęśliwie i zaskakująco dobrze. Ania zdobyła złoty medal w swojej kategorii wiekowej i zajęła piąte miejsce wśród wszystkich kobiet wliczając zawodniczki PRO. To była nagroda za wytrwałość i pokorę Ani w przygotowaniach i zmaganiu się z kontuzją. Zrobiła to w wielkim stylu, bo poprawiła swój czas z zeszłego roku o dziewięć minut bez jednej sekundy. Z czego najbardziej cieszy wyraźny postęp na rowerze – poprawa o ponad 6’ na 60km. Bieg nadal na wysokim poziomie, mimo kontuzji – drugi najlepszy czas wśród kobiet zarówno pierwszego i jak i drugiego biegu. Tak Ania zwięźle relacjonuje swój start w Czempiniu:
„Czempiń standardowo nie zawiódł organizacją, niepowtarzalną atmosferą i  poziomem rywalizacji godnym MP. Szybka trasa rowerowa, dobre warunki pogodowe do biegu i  niespodziewane pokłady mocy – zdecydowanie mój dzień i moja impreza.”

Ania została nagrodzona za miesiące zmagań z kontuzją nogi, ale również za solidny trening na rowerze przez okres przygotowawczy

Jeśli tylko zdrowie dopisze, to nasi Suszanie pokażą na co ich stać na zawodach w swojej rodzinnej miejscowości.